«بشیر کنایس» 22 ساله، فارسیآموزی که در رشته دندانپزشکی دانشگاه دمشق تحصیل میکند، یکی از چهار نفری است که از سوریه در دوره دانشافزایی زبان فارسی حضور دارند. بشیر میگوید مردم ایران، بیشتر از مردم سوریه مراقب سلامتی خود هستند.
صابر نصیبعلی ـــ عطنا؛ فارسیآموز هشتاد و سومین دوره دانشافزایی زبان و ادبیات فارسی ضمن تشکر از دانشگاه علامه طباطبائی و بنیاد سعدی میگوید: در این دوره امکانات مناسبی فراهم شده است. قبل از حضور در اینجا فکر نمیکردم ایران تا این حد زیبا و جالب باشد، از حضور در ایران خیلی خوشحال هستم و امیدورام هر کسی در دنیا بتواند به ایران بیاید و بهشت خدا در زمین را ببیند.
کنایس درباره آهنگی که در مراسم محفل موسیقی در آمفیتئاتر دانشکده مدیریت و حسابداری دانشگاه علامه طباطبائی اجرا کرد، اظهار میدارد: این آهنگ داستان خاصی دارد، از شش ماه پیش با دوستی که این آهنگ را زیاد میخواند، به این آهنگ خو کردم و عادت دارم هر روز بخوانم.
او درباره شناخت موسیقی ایران اضافه میکند: اطلاع تخصصی زیادی ندارم، اما شجریان و آهنگهای سنتی و حتی معاصر ایران را گوش میدهم.
فارسیآموز سوری درباره شباهت و تفاوت موسیقی کشورش با ایران میگوید: تقریبا میتوانم بگویم تفاوت چندانی ندارد. نمیتوان مقایسه کرد، چون به نظرم فقط در زبان با هم فرق دارند.
او با ابراز امیدواری به اینکه جنگ سوریه خیلی زود پایان یابد، تصریح میکند: سوریه زیر هجوم جنگ و آتش است، امیدوارم که بهزودی این خونریزیها، کشتار و درد و رنج تمام شود؛ سوریه هنوز زنده است، پیام من و دوستانم که در این دوره حاضریم، این است که سوریه زنده است و مردم سوریه هنوز نمردهاند. از دولت و مردم ایران که همیشه در کنار سوریه بوده و همواره به ما کمک کردهاند، بسیار سپاسگزاریم.
فارسیآموز سوری درباره چگونگی حضور در هشتاد و سومین دوره دانشافزایی زبان و ادبیات فارسی، میگوید: تقریبا دو سال و نیم پیش در مرکز رایزنی فرهنگی ایران در دمشق ثبت نام کردم و سه ماه پیش از این مرکز مدرک زبان فارسی گرفتم و آنها مرا راهنمایی کردند تا در دوره دانشافزایی زبان و ادبیات فارسی در تهران ثبتنام کنم. بنابراین آنها کمک کردند در این دوره حضور یابم.
کنایس با تاکید بر اینکه ایران تمدنی جهانی دارد، عنوان میکند: من شناخت زیادی از ایران ندارم. کمی درباره شعر و داستان ایرانی مثلا بخشهایی از شاهنامه مطالعه کردهام و میدانم ایران امپراطوری بزرگی بوده است، به نظرم هنوز هم ایران بی نظیر است.
او درباره تصور مردم سوریه از ایران هم میگوید: مردم سوریه ایرانیها را برادر دینی خود میدانند و ایران و روسیه را تنها کشورهایی میدانند که میتوانند در همه زمینهها به سوریه کمک کنند. آنها همچنین میدانند که ایران فرهنگ و تاریخ بزرگی در جهان دارد.
کنایس در پایان میافزاید: در ایران مردم اهمیت زیادی به سلامتی خود میدهند و این در سوریه کمتر دیده میشود، مثلا مردم سوریه هر روز عادت دارند قلیان بکشند، بنابراین در هر خیابان سوریه دو الی سه قهوهخانه هست که در آنجا قلیان کشیده میشود، اما در تهران باید برای قلیان کشیدن دنبال قهوهخانه بگردید. به طور کلی بزرگترین تفاوت مردم ایران با سوریه این است که مردم ایران خیلی بیشتر به سلامت و بهداشت فردی اهمیت میهند و بزرگترین ویژگی ایرانیها از نظر من این است که کشورشان را دوست دارند و از آن حفاظت میکنند. البته این به معنای این نیست که مردم سوریه چنین نیستند، بلکه ایرانیها حساسترند.