۲۱ مهر ۱۳۹۷ ۱۲:۲۲
کد خبر: ۲۵۹۱۵۶
فراستخواه در نشست نقد و بررسی کتاب «دانشگاه و چالش‌های جامعه ایرانی»

نشانه‌های مهم و قابل توجهی از فروپاشی در جامعه آشکار شده است. عدم مشارکت مردم در تصمیم‌گیری‌ها، فقدان همبستگی اجتماعی، قانون‌گریزی و فساد سیستماتیک از مهم‌ترین نشانه‌های فروپاشی اجتماعی است. این در حالی است که گفتمان‌های فکری و نخبگی جامعه نیز در وضعیت خوبی به سر نمی‌برند و بیمار شده‌اند.


به گزارش عطنا به نقل از آرمان امروز، چرا گرایش به «تنهایی» در بین مردم ایران افزایش پیدا کرده است؟ چه اتفاقی در جامعه ایران رخ داده که افراد تنهایی را به مشارکت و حضور در جامعه ترجیح می‌دهد؟ آیا جامعه ایران با بحران فرهیختگی مواجه شده است؟ به نظر می‌رسد واقعیت‌های بیرونی برای مردم ایران به‌اندازه‌ای سخت و خشن شده که فرد ایرانی ترجیح می‌دهد به‌جای حضور در جامعه به‌تنهایی پناه ببرد.


از سوی دیگر به دلیل اینکه پس از عبور جامعه ایران از «سنت»، گروه‌های مرجع جدید اجازه پیدا نکرده‌اند کارکرد گروه‌های مرجع سنتی را بر عهده بگیرد، جامعه ایران با فقدان فرهیختگی مواجه شده است. در چنین شرایطی بوده که سلبریتی‌ها سر برآورده‌اند و به صورتی کاذب نقش روشنفکران را بر عهده گرفته‌اند. درنتیجه به‌جای اینکه جامعه ایران به سمت گفت‌وگو و تعامل حرکت کند به یک جامعه مصرف‌گرای فرهنگی تبدیل شده است. پدیده عجیب در این زمینه این است که برخی آقازاده‌ها نیز خود را در بین سلبریتی‌ها جا زده‌اند و در بین افکار عمومی جامعه جولان می‌دهند. به همین دلیل و برای تحلیل و بررسی این موضوعات «آرمان» با دکتر مقصود فراستخواه، استاد دانشگاه و جامعه‌شناس گفت‌وگو کرده که در ادامه می‌خوانید.


چرا گرایش مردم جامعه ایران روز به روز به‌تنهایی بیشتر می‌شود؟ چه اتفاقی در جامعه ایران رخ داده که مردم، جمع گریز شده‌اند و تنهایی را ترجیح می‌دهند؟


هنگامی‌که واقعیت بیرونی جامعه زمخت و خشن است و انسان را انکار می‌کند یکی از راه‌هایی که برای انسان می‌ماند امتناع و دوری از واقعیت‌های بیرونی و پناه بردن به‌تنهایی است. این وضعیت ممکن است به تخریب واقعیت بیرونی منجر شود؛ اتفاقی که در وندالیسم رخ می‌دهد یا تخریب اموال و اماکن عمومی یا خود را به صورت شورش‌های خیابانی نشان می‌دهد.


در چنین شرایطی دو راه بیشتر برای انسان باقی نمی‌ماند یا برخورد خشن با واقعیت بیرونی و یا پناه بردن به تنهایی و انزوا است. در چنین شرایطی «فردگرایی خودمدار» شکل می‌گیرد. این در حالی است که در جوامعی که واقعیت‌های بیرونی برای مردم خوشایند و لذت‌بخش است «فردگرایی نهادینه» شکل می‌گیرد. در فردگرایی نهادینه انسان از طریق مشارکت اجتماعی و مدنی به دنبال حقوق فردی خود است.


بااین‌وجود در جامعه ایران فرد تنها می‌خواهد خود را سراپا نگه دارد و به دنبال منافع آنی و لحظه‌ای است. به همین دلیل نیز گرایش به جمع‌گرایی در فرد ایرانی از بین رفته و فرد ترجیح می‌دهد به‌تنهایی پناه ببرد.


به‌عنوان‌مثال در مقطعی که مغول‌ها به ایران حمله کردند تصوف، رشد چشمگیری در فرهنگ ایران پیدا کرد. دلیل این مسئله این بود که واقعیت‌های بیرونی ویران شده بود و به همین دلیل افراد تلاش کردند در درون خود زندگی کنند و به همین دلیل در این زمینه رشد به وجود آمد. این رشد به‌اندازه‌ای زیاد و بزرگ بود که امروز ما را نیز آکنده کرده و در زندگی ما نفوذ کرده است.


در شرایط کنونی روند خودمداری در ایران در حال رشد است. به همین دلیل نیز این مسئله جامعه ایران را به‌شدت تهدید می‌کند. به دلیل فراهم نبودن مشارکت اجتماعی، مردم ایران به سمت بقا حرکت کرده و «لذت دیدار» را از دست داده‌اند. در چنین شرایطی خلاقیت‌های جمعی و همراهی و همکاری با دیگران نیز از بین می‌رود. جبر مردم ایران برای حفظ بقای خود یک نوع خستگی عاطفی، بی‌میلی اجتماعی و عدم امید به آینده در آن‌ها به وجود آورده است. به همین دلیل نیز افق‌ها برای مردم ایران ناپدید شده‌اند.


در کشورهای توسعه‌یافته مردم دارای ذهنی سرشار هستند. این در حالی است که مردم ایران دارای ذهن انبار هستند. ذهن فرد ایرانی به انباری از اطلاعات تبدیل شده است. بااین‌وجود دارای ذهنی سرشار نیست. ذهن ایران خسته شده است. به همین دلیل نیز نمی‌تواند منشأ خلاقیت و پویایی شود. انسان می‌تواند اطلاعات محدودی معنا سازی کند و برای خود نقشه راه تهیه کند. این در حالی است که ذهن فرد ایرانی به انباری از اطلاعات تبدیل شده، درحالی‌که هیچ نقشه راهی برای خود تدوین نکرده است. فرد ایرانی از همه‌چیز اطلاع دارد، اما دارای هوشیاری برای زیستن نیست. به همین دلیل نمی‌تواند خود را تعریف کند و از نو بسازد و به خود تعیین‌گری و خود اثربخشی برسد.


در چه شرایطی می‌توانیم «تنهایی» را به مشارکت و «ذهن انبار» را به «ذهن سرشار» تبدیل کنیم؟


اجازه بدهید به آینده ناامید نباشیم. اگزیستانسیالیسم ذاتاً در خود امید نهفته دارد. درنتیجه نباید از امید غافل شد. نکته دیگر اینکه با نگاهی به تاریخ ایران می‌توان به این نتیجه رسید که تاریخ ایران همواره برای نوآوری و ایجاد فرصت از خود ظرفیت نشان داده است. ما باید به دنبال یک راه‌حل ملی بدون خشونت باشیم. مجادله مدنی بدون خشونت باید در ایران ادامه پیدا کند. مشارکت اجتماعی به‌خودی‌خود ایجاد امید و انگیزه می‌کند.


فرسایش ذهنی که من عنوان کردم تنها در بین مردم رخ نداده و در درون ذهن حکمرانان نیز اتفاق افتاده است. ما تنها می‌توانیم در فضای گفت‌وگویی همدیگر را سرشار کنیم. در شرایط کنونی جامعه ایران هیجان کافی نیز ندارد. این در حالی است که جامعه نیاز به هیجان عقلانی و سازنده دارد. هیجان به همراه آگاهی برای زندگی لازم و ضروری است.


آیا ادامه رویکرد تنهایی می‌تواند جامعه ایران را تهدید کند و در آستانه فروپاشی اجتماعی قرار بدهد؟


بنده نمی‌توانم به‌صورت قاطع عنوان کنم که در آستانه فروپاشی جامعه قرار گرفته‌ایم؛ اما معتقدم نشانه‌های مهم و قابل توجهی از فروپاشی آشکار شده است. عدم مشارکت مردم در تصمیم‌گیری‌ها، فقدان همبستگی اجتماعی، قانون‌گریزی و فساد سیستماتیک از مهم‌ترین نشانه‌های فروپاشی اجتماعی است. این در حالی است که گفتمان‌های فکری و نخبگی جامعه نیز در وضعیت خوبی به سر نمی‌برند و بیمار شده‌اند.


همه این شرایط را هنگامی‌که در کنار یکدیگر قرار می‌دهیم متوجه می‌شویم که همه این داده‌ها گرسنه «معنا» هستند. این در حالی است که مسئولان از معناگرایی طفره می‌روند. کار به‌جایی رسیده که هنگامی‌که این داده‌ها معنا، طلب می‌کنند عصبانی می‌شوند. این در حالی است که باید در چنین شرایطی دست به معناگرایی زد. دولت باید این نشانه‌های اجتماعی را جدی بگیرد و به فکر راه علاج برای آن‌ها باشد.


یکی از راه‌های درمان این وضعیت بازگشت به جامعه مدنی است. اگر این اتفاق رخ بدهد و دولت در نگاه خود نسبت به مسائل تغییر ایجاد کند می‌توان نسبت به بهبود شرایط در آینده امیدوار بود، هرچند به نظر من دیر شده اما ازنظر اخلاقی ما باید به راه‌های بهبود وضعیت در آینده امیدوار باشیم. نکته دیگر اینکه ما باید تعارض‌های اجتماعی و تعارض‌های بین نخبگان را حل کنیم. در شرایط کنونی با تعارض‌های جدی در زمینه‌های مختلف و به‌خصوص در بین نخبگان مواجه هستیم.


چرا جامعه ایران با فقدان الگوی فرهیختگی مواجه شده است؟ آیا پس‌ازاینکه جامعه ایران از «سنت» عبور کرد، به دلیل مخالفت‌ها نتوانست یک الگوی جدید متناسب با دغدغه‌های جدید برای خود طراحی کند؟


این مسئله به نوع کنش گروه‌های مرجع بستگی داشته است. گروه‌های مرجع در ایران نتوانستند خود را با تغییرات جمعیتی، اجتماعی و حتی محیطی منطبق کنند. نکته دیگر اینکه جامعه همواره در حال تغییر است. این تغییرات نیز به‌صورت گسسته صورت می‌گیرد و نه پیوسته. در این رویکرد تغییر، گروه‌های سنتی کارکرد و سازوکار خود را از دست می‌دهند. این در حالی است که در گذشته مردم به گروه‌های سنتی مراجعه می‌کردند، از طریق آن‌ها هنجارپذیری می‌کردند و اجتماعی می‌شدند.


بااین‌وجود هنگامی‌که گروه‌های مرجع سنتی کارکرد خود را از دست می‌دهند باید گروه‌های مرجع جدیدی در جامعه به وجود بیایند که به مردم جامعه خدمات ارائه کنند. هنگامی‌که اجازه نمی‌دهیم کارکرد گروه‌های مرجع سنتی به گروه‌های جدید منتقل شود به‌صورت طبیعی جامعه با الگوی فرهیختگی مواجه می‌شود.


فوکویاما به‌تازگی درباره ایران اظهار می‌کند: «در جامعه ایران تغییرات بزرگی درزمینهٔ شهری، جمعیتی و رسانه‌ای در حال شکل‌گیری است، درحالی‌که ساختارها اغلب پس‌افتاده و از کارافتاده است و مدل‌های تصمیم‌گیری و ذهنی همچنان در گذشته باقی مانده است.»


در چنین شرایطی گروه‌های مرجع جدید امکان رشد و آزادی عمل ندارند و از امکانات لازم برای انتقال معانی و مفاهیم خود به جامعه برخوردار نیستند. هنگامی‌که جامعه نمی‌تواند با گروه‌های مرجع جدید مانند روزنامه‌نگاران، روشنفکران و منتقدان اجتماعی ارتباط برقرار کند و از سوی دیگر گروه‌های مرجع نیز نمی‌توانند با جامعه ارتباط داشته باشند به‌یک‌باره سلبریتی‌ها و شاخ‌های فضای مجازی سر در می‌آورند. البته من قصد ندارم نقش سلبریتی‌ها را نقض کنم. به‌هرحال سلبریتی‌ها در همه جوامع حضور دارند و در طول تاریخ نیز حضور داشته‌اند.


بااین‌وجود سلبریتی مرجع نیست و بلکه مصرف می‌شود. مردم نیز سلبریتی‌ها را لایک می‌کنند و فالور آن‌ها می‌شوند. این وضعیت در جامعه نمایشی اتفاق می‌افتد. دکارت عنوان می‌کرد: «می‌اندیشم پس هستم». «گی دبور» در کتاب جامعه نمایشی عنوان می‌کند که «دیده می‌شوم پس هستم». لایک می‌کنم پس هستم. فالو می‌کنم پس هستم. در یک جامعه نمایشی است که سلبریتی‌ها سردر می‌آورند و شکل کالایی به خود می‌گیرند.


این در حالی است که سلبریتی‌ها نمی‌توانند کار روشنفکران و کنشگر اجتماعی را انجام بدهند. سلبریتی‌ها اصلاً برای این کار ساخته نشده‌اند. در شرایطی که سلبریتی‌ها در یک جامعه وجود دارند نقد و شالوده گشایی صورت نمی‌گیرد و به همین دلیل هنجارهای اجتماعی از بین می‌رود و دچار فساد و زوال می‌شود. در جامعه امروز ایران ارائه به جای کنش نشسته است. این در حالی است که روشنفکران جدی در جامعه تولید معنا می‌کنند، پرسش می‌افکنند، نهیب می‌زنند و مسئله تکثیر می‌کنند. مشکل ما تنها با حل مسئله حل نمی‌شود، بلکه باید شرایطی در جامعه رخ بدهد که مسئله‌ها تکثیر شود.


تکثیر مسئله باید در حوزه عمومی صورت بگیرد یا در گروه‌های مرجع؟


ما حوزه عمومی را از بین برده‌ایم و الگوی فرهیختگی و گفت‌وگوی اجتماعی را به حاشیه کشانده‌ایم. این در حالی است که مصرف نباید بر رجوع غلبه پیدا کند. مردم سلبریتی‌ها را مصرف می‌کنند اما به روشنفکران رجوع می‌کنند، با آن‌ها گفت‌وگو می‌کنند و از آن‌ها معنا طلب می‌کنند. فرهیختگی نیز از گفت‌وگو و تفکر خارج می‌شود.


هنگامی‌که ما زیرساخت‌های مدنی، کنشی و ارتباطی و عقلانیت فرهنگی را به‌صورت آگاهانه یا ناخودآگاه سلب می‌کنیم گفت‌وگوی اجتماعی و فکری را از بین برده‌ایم. در چنین شرایطی است که سلبریتی‌ها سر در می‌آورند. از سوی دیگر آقازاده‌هایی که خود را ژن برتر می‌دانند نیز به سلبریتی تبدیل شده‌اند و زندگی مرفه خود را در انظار عمومی به رخ می‌کشند.

ارسال نظر
نام:
ایمیل:
* captcha:
* نظر:
مطالب دیگر
چگونه مسائل جنسی را به کودک آموزش دهیم؟
یک استاد دانشگاه در گفتگو با عطنا بررسی کرد

چگونه مسائل جنسی را به کودک آموزش دهیم؟

تربیت جنسی امری ضروری است و آموزش آن را از هر سنی که کودک شروع به سوال پرسیدن می کند باید شروع کرد. اما به طور کلی اولین زمان برای این آموزش 3 تا 5 سالگی است. چون کودک در این برهه سنی کنجکاوی هایی دارد
فقدان سرمایه اجتماعی، نظام سیاسی را با چالش‌ روبرو می‌کند/ مهاجرت یکی از نتایج شکاف میان دولت و ملت است
یک جامعه شناس در گفتگو با عطنا مطرح کرد

فقدان سرمایه اجتماعی، نظام سیاسی را با چالش‌ روبرو می‌کند/ مهاجرت یکی از نتایج شکاف میان دولت و ملت است

یک استاد دانشگاه معتقد است: «نهادهای دولتی و حاکمیتی نقش مهمی در اعتماد عمومی دارند و در واقع عملکرد نهادهای اجتماعی و سیاسی است که اعتماد را خلق می‌کند یا باعث کاهش آن می‌شود.»
فضای مجازی را باید کنترل کرد/ باید به سمت اینترانت حرکت کنیم
یک جامعه شناس در گفتگو با عطنا:

فضای مجازی را باید کنترل کرد/ باید به سمت اینترانت حرکت کنیم

در حال حاضر در معرض تهدید جدی هستیم. طرح مجلس درباره ساماندهی فضای مجازی اولین گام در جهت داشتن برنامه برای مدیریت فضای مجازی است و البته نباید به روش‌های نادرست مثل قطع کردن اینترنت روی بیاوریم.
مدیریت فضای مجازی در آمریکا و کره جنوبی چگونه است؟
بررسی قوانین اینترنت در کشورهای دیگر (1)

مدیریت فضای مجازی در آمریکا و کره جنوبی چگونه است؟

TikTok و WeChat دو شبکه اجتماعی چینی هستند که در دنیا با استقبال روبه‌رو شده‌اند، اما در زمان ریاست جمهوری ترامپ استفاده از این اپلیکیشن‌ها در امریکا به دلیل نگرانی های امنیتی ممنوع اعلام شد.
پر بازدیدها
آخرین اخبار